مولوی

ا
مولانا جلال الدین محمد بلخی معروف به "مولوی"، شاعر بزرگ عرفانی ایران در قرن هفتم قمری است. 

او در اشعار خود به مضامین عرفانی و خداشناسی و تصوف می پردازد.

مولانا گرچه در قونیه در ترکیه می‌زیست، ولی زبان اکثر اشعار او فارسی است، و تنها معدودی از آنها به زبان‌های دیگری چون عربی و ترکی می‌باشند. 

با این وجود در آمریکا و جهان کتاب‌هایش ترجمه شده و شهرت یافته‌اند. 

او در آثار عرفانی خود در مجموعهٔ "مثنوی معنوی"، خود را به نام "نی" خوانده است، که نوای او شکایت و ناله از فراق و جدایی از نیستان به معنی عالم قدس می‌باشد- "بشنو از نی چون حکایت می کند، از جدایی‌ها شکایت می‌کند." 

مولوی همچنین در دیگر اثر معروف خود "دیوان شمس تبریزی" به شدت از شمس تأثیر پذیرفته‌است. 

"شمس تبریزی" از صوفیان فارسی زبان و مسلمان بود که با ملاقاتش با مولوی، چنان او را شیفته و مدهوش کرد که وی از دانش و وعظ به شعر و آواز و رقص و موسیقی عرفانی روی آورد و شاعری را آغاز کرد. 

به عبارتی نتیجهٔ این ملاقات، پدید آمدن پرشورترین آثار مولوی شد. 

در غیبت شمس بر اثر حسادت مریدان مولوی، وی بسیار آشفته و نا آرام شد، و به دنبال او شهرها را زیر پا گذاشت. 

اما چون او را نیافت به شهر خود بازگشت و به سماع پرداخت. 

"سماع" به معنی شنیدن آوای گوش‌نواز است، و در اصطلاح به نوعی از رقص صوفیه گفته می‌شود که همراه با چرخش پیوستهٔ بدن و حرکت موج‌دار دامن در باد است، و در حالت خلسۀ معنوی برای صعود به عالم بالا و رهایی از جهان ماده صورت می‌گیرد. 

مولوی سرانجام در بستر بیماری درگذشت و جمعیت بزرگی را در غم و اندوه باقی گذاشت. 

آرامگاه وی در حال حاضر در قونیه در ترکیه برپاست.