این، یکی از بزرگترین جشن های باقیمانده از ایران باستان است که در ابتدای فصل پاییز، در ۱۶ ماه مهر برگزار می شود.

"مهر" یا "میترا" در زبان فارسی به معنای فروغ، روشنایی، دوستی، پیوستگی، پیوند، و محبت بوده وهمچنین مظهر خورشید می باشد.

فلسفه این جشن سپاسگزاری از خداوند به خاطر نعمت هایی است که به انسان ارزانی داشته، و تحکیم دوستی و محبت میان انسانهاست.

"مهرگان" زمان اعتدال پاییزی است، بدین معنی که اندازه روز و شب در آن یکسان می شود، و شاید از همین رو نشانه ی این ماه را به عنوان ترازو، عدالت، و داوری می شناسند.

همچنین ماه مهر برابر است با پایان فصل برداشت کشاورزی؛ که از این رو زمان مناسبی برای جشن و شادی واستراحت کشاورزان که عمده مردمان دوران کهن بودند است.

برخی بر این باورند که در دوره هایی، نوروز یا سال نوی ایرانی، همان جشن مهرگان بوده، و سپس نوروز بهاری جای آنرا گرفته است.

مردم در این روز تا حد امکان با جامه‌های ارغوانی گرد هم می‌آمده‌ اند، و در میان سفرۀ مهرگانی که از پارچه‌ای ارغوانی رنگ تشکیل شده بود، گل "همیشه شکفته" نهاده و اطراف آنرا با گل‌های دیگر تزئین می‌کردند.

در کنار این گل‌ها، گونه‌هایی از میوه‌های پاییزی که ترجیحاً به رنگ سرخ بودند به این سفره اضافه می‌شد، مانند سنجد، انگور، انار، سیب، انجیر، بادام، پسته، فندق، گردو، خرما، و خرمالو، به همراه نانِ مخصوص که از آمیختن هفت نوع غله گوناگون تهیه می‌گردید.

دیگر لازمه‌های سفره مهرگان عبارت بود از شکر، شیرینی و جام آتش یا شمع فروزان.

مردم پس از خوردن نان و نوشیدنی، به موسیقی و پایکوبی‌های گروهی می‌پرداخته‌اند.

امروزه نیز در میان زرتشتیان شهرهای یزد وکرمان، آیین های ویژه جشن مهرگان برگزار می شوند.